Dat zijn er heel veel! Ik heb inmiddels heel wat fotoalbums met kaartjes, foto's, tekeningen etc. waar ik vaak in kijk! Je bent een week onderdeel van het gezin en tegelijkertijd zijn al die gezinnen een groot onderdeel van mijn leven.
Extra bijzonder is/was het kramen bij vriendinnen, collega's, zussen, een broer. Een neefje of nichtje geboren zien worden en er daarna een weekje voor zorgen. Kramen bij kindjes met syndroom van Down. Kramen bij tweelingen (6 keer), een drieling. In een asielzoekerscentrum, op een schip. De eerste dag moest de schipper zijn lading nog kwijt dus moesten we ook nog even varen. Een ander schipper die we tegen kwamen praatte met de kersverse papa via een marifoon: "hé ik zie een wit pakkie, ben je vader geworden? :-)
Ik heb een keer bij een gezin in Rotterdam gekraamd toen zij hun eerste kindje hadden gekregen. Aan het einde van de week zeiden ze: "Als we een tweede krijgen willen we jou weer". Na een tijdje was het zover, ze was zwanger van de tweede en stuurde een berichtje: "Ik ben zwanger maar, we zijn ondertussen verhuisd... naar Londen! We hebben hier geen kraamzorg, kom jij?". Dat heb ik gedaan, ze was helaas wel over tijd maar in die tijd heb ik met een vriendin Londen kunnen verkennen. Dat was natuurlijk een leuke bijkomstigheid!
Voor de tweede of derde of (in december) voor de vierde keer bij een gezin kramen. Soms is het jammer van dit beroep dat je mensen over het algemeen niet meer terug ziet. Soms grap ik dat ze bij mij ook langs mogen komen na 6 weken, net als bij de verloskundige. Sinds ik newborns-fotohoots maak, kom ik na de kraamtijd nog wel eens terug bij gezinnen. Erg leuk om ze dan weer even te zien en terug te kijken op de kraamtijd!
Na een werkvakantie bij een kinderhuis in Oeganda was het m'n wens om daar nog eens heen te gaan. Thuis ontdekte ik een vacature op hun site: kraamverzorgende voor 3 maanden. Een lange voorbereiding met actie's en kraampakketspullen inzamelen volgde en toen ben ik daar 3 maanden geweest om (o.a.) de Oegandese verloskundigen te assisteren bij bevallingen. Ontzettend veel meegemaakt, ook veel verdriet. De zorg is daar zo beperkt en dat voelde soms heel machteloos. Tegelijkertijd ook heel veel kunnen betekenen, samen met een kinderverpleegkundige en nog een zendeling mochten we het personeel en de basisschoolkinderen bijscholen in Ehbo. Een mooi moment om ervaringen en ideeën uit te wisselen! En sommige bevallingen vergeet ik nooit meer, 1 vrouw was anderhalve dag onderweg geweest (lopend), kwam binnen met persweeën en beviel nog geen 10 minuten later. Één baby is vernoemd naar me en heet met haar derde naam Theodorah.
Het kramen bij buitenlandse gezinnen. Zo gaaf om andere gebruiken te zien. Zo stond ik best gek te kijken toen er een placenta in de tuin werd begraven en er een vaas met rijst op de grond erboven gezet werd. Als teken van vruchtbaarheid / leven. Het communiceren is soms heel lastig, dan kom je erachter hoeveel je normaal uitlegd. Maar met 'handen en voeten' kom je een heel eind. En de gastvrijheid die je voelt bij sommige gezinnen, heel leerzaam!
Ik kan nog wel even doorgaan... Never a dull moment! ;-)