Kraamverzorgende Mireille

Een wasmand als wieg

Het is half negen ‘s ochtends als mijn telefoon gaat. Een mevrouw in een wijk van Utrecht is thuis en haar derde baby is in aantocht; de verloskundige heeft mijn assistentie nodig.
Ik noteer haar naam en ben verbaasd als ik een buitenlands klinkende achternaam hoor (die gespeld wordt, want de verloskundige kan die evenmin uitspreken als dat ik hem foutloos kan opschrijven): eigenlijk bevalt nagenoeg iedere in Nederland wonende vrouw met allochtone achtergrond in het ziekenhuis.

Als ik arriveer bij een flatje op negen hoog hoor ik bij de deur al het geluid van een huilende baby; de kleine had geen behoefte om op de kraamverzorgster te wachten met geboren worden.
De nieuwbakken vader verdwijnt vriendelijk lachend naar de woonkamer en ik haast me naar het rumoer. Een flinke jongeman ligt krijsend en blakend op de buik van zijn uitgeputte moeder, maar haar ogen staan krachtig en trots.
De verloskundige vertelt me dat de bevalling zó snel ging dat het ziekenhuis niet meer haalbaar zou zijn. Daarom bleven ze thuis. Een goede keus, want een kwartier nadat zij binnen was werd de baby geboren.

Mijn ogen hadden al razendsnel geïnventariseerd waar alle spullen lagen. Een tasje dat klaarstond voor het ziekenhuis stond naast het bed en daar lag een stapeltje kleertjes in, maar een bedje of kruik zag ik nergens. Met handen en voeten kwam ik erachter dat deze nog niet in huis waren: de schoonzus die in Duitsland woonde zou de spulletjes brengen als de baby geboren was. In het ziekenhuis. Want dan had ze tijd genoeg...

Mijn creativiteit borrelde boven. Ik vulde een lege sinasfles met zo heet mogelijk water en wikkelde die in een theedoek. Een wasmand werd wieg met een dikke badhanddoek als matrasje en een wollen trui als deken. De fles diende als kruik die het bedje voor kon warmen.
De prachtige nieuwbakken jongen liet zich hier na een krachtige teug uit mama’s borst heerlijk in stoppen zodat zijn moeder even kon douchen.

De volgende middag kwam tante met een auto vol babyspullen, en kon de schone was weer in de mand.
Hoewel we niet goed konden praten met elkaar hebben we heel wat af gelachen die week over de limonade-kruik en wasmand-wieg.
Lachen spreekt alle talen!