Kraamverzorgende Leonie

De bad bevalling
Het was een druilerige zondag avond. Deze avond had ik een avond wacht. Rond de klok van 19:00 uur word ik gebeld. Er is een gezinnetje vanuit het ziekenhuis onderweg naar huis waar ik de ziekenhuis opvang mag gaan doen.
Vlug kleed ik me om, pak de autosleutels en ben klaar om in de auto te springen. Onderweg naar de voordeur gaat de telefoon.
Aan de telefoon krijg ik te horen: “vergeet dit gezinnetje”. Daar regelen we iets anders voor zegt de planning. Een verloskundige vraagt om partus assistentie en omdat ik degene ben die het dichtste bij woont wordt ik daar naar toe gestuurd.
Ik pak mijn tas kijk nog even snel of ik genoeg handschoenen, mondkapjes heb en stap vlug in de auto. De klok is afgelopen nacht verzet, dus het is al weer echt donker, rond deze tijd.
Het regent ‘t waait en het is guur, een echte herfst avond.
Om 19:30 kom ik op de plaats van bestemming. Daar zie de auto van de verloskundige staan en parkeer mijn auto naast die van haar. Vlug loop ik naar de woning waar de deur al open staat. Ojee denk ik, als ik maar op tijd ben.
Doe vlug mijn jas uit en loop naar boven waar ik mijn mondkapje op zet. Boven is het erg rustig. Snel maak ik de slaapkamer deur open en zie als eerste de verloskundige. Wat ik vervolgens aantref is een super mooi samenwerkend team. Een koppel dat samen hard aan ‘t werken is om zo meteen ouders te worden van een mooi klein kindje.
De aanstaande moeder zit in het beval bad en haar partner ondersteund haar tijdens iedere wee. Naast het bad, als de wee weer afzakt, sluiten ze zich samen af in de bubbel. Zo mooi zo rustig. De kamer is gevuld met kaarslicht en rustige muziek op de achtergrond.
De weeën worden krachtiger en we helpen met tips om eventueel van houding te veranderen.
De verloskundige luistert naar het hartje van de kleine, die het allemaal ook prima vind.
Het bad, het kaarslicht en de muziek was heel intens, en na een paar flinke persweeën werd er even later een mooi klein mannetje geboren.
Wat een mooie eerste bad bevalling was dit voor mij. Helaas moest het gezinnetje na overleg met de kinderarts, ter controle naar het ziekenhuis omdat hij een laag gewicht had.
Nadat hij bij zijn moeder aan de borst had gelegen en papa en mama opgefrist waren hebben we het eerste beschuit met muisjes gegeten op het nieuwe wereldwondertje. Hierna vertrekken ze samen met de verloskundige richting ziekenhuis.
Ik bleef achter en heb alles zo goed mogelijk opgeruimd en even later de voordeurdeur achter mij dicht getrokken. Voor ik in de auto stap kijk ik nog even naar de slaapkamer raam waar kort daarvoor zo’n mooi nieuw leven is begonnen. Een buurman loopt voorbij kijkt me aan en begroet me ik groet terug waarna ik in de auto stap en rijd net na middernacht richting huis.
Onderweg realiseer ik me weer dat we in de corona tijd leven want ik kom werkelijk niemand onderweg tegen.
Thuis ligt iedereen al in diepe rust. Ik spring snel in de douche en kruip dan moe maar voldaan mijn bedje in.

Wat hou ik toch van mijn job.