Kraamverzorgende Koby

De dynamiek van elk gezin, het helpen ontwikkelen van pasgeboren ouders naar zelfverzekerde ouders op dag 8, de blijdschap bij ouders en broertjes/zusjes als er een baby geboren is, de kennis die je mag overbrengen....alles bij elkaar maakt het tot een geweldig mooi beroep.

Een gezin om nooit te vergeten.

Het was op 4 september 2019 dat ik aanbelde bij een Syrisch vluchtelingengezin. Twee stralende grote broers van 12 en 16 jaar deden de deur open. Een dag eerder was hun kleine zusje, een ieniemienie mensje van 2600 gram geboren.
De trotse ouders spraken weinig Nederlands, dus met handen en voeten probeerden we elkaar te begrijpen. Het kleine meisje lag verstopt onder stapels dekens om goed warm te blijven, dus ik kon gelijk beginnen met mijn eerste voorlichting over veilig slapen.
Oma, de moeder van de kraamheer, woonde vlakbij en kwam dagelijks langs. De eerste dag keek ze me aan met een argwanende blik en schudde bezorgd bij veel dingen die ik deed haar hoofd. Als een havik bleef ze naast me staan. Ik begreep het, probeerde me voor te stellen wat ik zou doen als ik in een land zou moeten bevallen waar ik geen woord verstond en de gewoontes niet begreep. Ik zou mijn baby omklemmen en nooit meer loslaten.
Met veel handen en voetenwerk, misverstanden en weer net zoveel gelachen te hebben om de misverstanden werd het ijs langzamerhand gebroken. Iedere dag als ik kwam werd ik getrakteerd op een Syrische lunch, ik bakte voor hen oer-Hollandse appeltaart.
Het meisje groeide gelukkig voorspoedig zodat ook oma vertrouwen kreeg in mij. Na een paar dagen werd ik lachend door haar begroet en probeerde ze me van alles te vragen en te vertellen, steevast een gesprek beginnend met het woord ‘zoester’(zuster).
Naast alle werkzaamheden zoals helpen bij de borstvoeding, adviezen geven en voorlichting over hielprik, consultatiebureau enz. was er ook tijd om te praten. Zo kreeg ik te horen van de vreselijke jaren die ze achter de rug hadden voor ze in Nederland kwamen, van de 3 miskramen die de kraamvrouw na haar zonen had gehad. De kraamheer zei: we zijn zo blij met ons dochtertje want zij is ons teken van hoop, haar geboorte laat zien dat we weer veilig verder kunnen met ons leven...
Elke dag na het wegen en schone kleertjes aantrekken maakte de kraamvrouw trots een foto die zij naar haar moeder stuurde via haar telefoon. Haar moeder zat elders in het Midden-Oosten. Ik zei dat ik het zo jammer voor haar vond dat haar moeder deze mooie eerste tijd met de baby niet aanwezig kon zijn. De kraamvrouw keek me aan en zei: ik denk dat ik mijn moeder nooit meer in het echt zie, wij kunnen niet meer naar het land waar zij is nu we naar Nederland zijn gevlucht en zij kan niet hier komen. Ik werd er stil van…
Ooit hoopten ze weer terug te gaan naar Syrië om hun land op te bouwen. Maar zij beseften dat hier jaaaren overheen zou gaan. Ik merkte op dat hun dochtertje dan een volwassen vrouw zou zijn die zich in Nederland thuis voelt. De man keek liefdevol naar zijn kleine meisje, haalde gelaten zijn schouders op en zei: ja dat is zo, en dat is goed, als zij maar gelukkig is… En ik bedacht me: wat zijn wij mensen toch in de grond van ons hart allemaal hetzelfde.