|
Ik heb vele bijzondere ervaringen, de “gewone, simpele zorg”, die best bijzonder is omdat dat vaak niet gebeurt. Mijn ervaringen variëren van moeilijke borstvoedingsproblemen laten slagen, kraamvrouwen én -heren troosten bij hun moeilijke ervaringen die op hun pad komen, kraamgerelateerd of hiet tot lastige grootouders, slechte bevallingen tot een reanimatie.
Maar dit was ook een bijzonder verhaal, juist omdat het niet bijzonder is in de kraam:
Midden in de nacht boek
Op een maandagnacht 02.33 uur werd ik gebeld door de verloskundige. Een partus, bevalling thuis, 1e kindje en een half uur bij mij vandaan. Na snel even een washand over mijn gezicht en lijf, tanden gepoetst te hebben nam ik een vruchtensap mee voor inderweg en vertrok.
Het was uiteraard rustig op de weg, reed nog nog een klein stukje verkeerd, maar na 27 minuten was ik op het goede adres.
Meneer deed ontspannen open en ik dacht meteen dat het nog wel eventjes kon duren. Na mijn handen gewassen te hebben liep ik door naar de slaapkamer. Daar was de verloskundige druk bezig om een ambulance te bellen. De hartslag van de baby was opeens gedaald en veel te laag en de kraamvrouw moest naar het ziekenhuis. Snel heb ik de vluchttas gepakt, aangevuld met wat er nog niet in zat, de kraamheer advies gegeven om geld mee te nemen voor de parkeerkosten, maxicosi, en fototoestel te pakken. De kraamvrouw aangekleed, deur open gezet voor de ambulance die aankwam en moeder was snel vertrokken. De vader even goede moed ingesproken, gezegd dat hij vooral voorzichtig moest rijden en zo ging hij er met zijn eigen auto achteraan.
Daar stond ik, enigszins verbaasd, kijkend naar de "rotzooi" die voor mij achter was gebleven. Ik begon met het bed verschonen, de kraamkamer op te ruimen, deed de afwas in de afwas machine, de was in de wasmachine en zette de wasmachine aan.
Daarna maakte ik het wiegje op, deed nog even een hete kruik in het wiegje voor het geval het gezin met de baby die nacht nog thuis zou komen.
Hierna keek ik nog even of alles aan kant was, deed de verwarming omlaag, het licht uit en liet 1 klein lampje branden voor als de vader of het hele gezinnetje thuis zou komen en trok de deur achter me dicht.
Even na 04.00 uur was ik thuis en kroop mijn bed weer in. De volgende ochtend was ik gewone tijd weer op. Mijn man en ik drinken altijd samen een koffie voor een van de twee naar zijn werk gaat en zo ook deze ochtend. Ook ben ik altijd wat onrustig omdat ik niet weet hoe de bevalling in het ziekenhuis gegaan is. Als ik dan wakker ben wil ik eruit en klaar zijn voor wat de dag brengen zal. Voor de mensen hoop ik altijd dat het ritje naar het ziekenhuis voor niks zal zijn geweest, want dan gaat het goed met baby en moeder en voor mezelf omdat ik dan gelijk aan het werk kan als ze thuiskomen.
In de loop van de ochtend kwamen de mensen met baby thuis. Ik kwam bijna gelijk aan met het kraamgezin. Ik hielp met het "uitladen van moeder en baby", installeerde ze op de bank, zette de verwarming aan. De kraamheer maakte een kopje thee en toen we zaten bespraken we hoe de bevalling gegaan was.
In het ziekenhuis aangekomen kreeg de kraamvrouw een bed en kon na een klein uurtje gaan persen. De hartslag van de baby was weer "normaal" en mevrouw had volledige ontsluiting en mocht gaan persen. Ze had een knip gekregen, deze was gehecht en daar had ze nu nog niet zo'n last van. Al met al was het haar meegevallen. Meneer had het ook best positief ervaren op de knip na.
Ze vonden het heerlijk om zo snel thuis te zijn en konden gaan genieten van hun kleine wondertje en het kraambed, en ik begon mijn zorg in een heel fijn gezin.
|